نماز خواندنی نیست بلکه اقامه کردنی است. از اینجاست که در هیچ آیه یا روایتی نگفته اند: نماز بخوانید ؛ بلکه همواره سخن از اقامه نماز است ؛ و اقامه یعنی استوار ساختن و برپا نمودن. چون نماز ستون دین است و ستون را نمی خوانند بلکه برپا می کنند. امّا کجا؟ در مسجد؟ نمازخانه؟ یا در صحنه ی جان. تک تک اعمال و گفتار نماز معانی ژرفی دارند که انسان نمازگزار باید آنها را در جان خود برپا دارد تا حقیقتاً بشود اهل نماز ؛ در غیر این صورت فقط نمازخوان است نه اهل نماز. هر کدام از مقدمات و واجبات نماز اسراری دارند که باید به حقیقت آنها رسید.

  در واقع می‌توان در یک جمع‌بندی کلی گفت‌: اقامه نماز به معنای حقیقی کلمه، تحقق بخشیدن به موارد زیر است:

1- رعایت آنچه در جسم و باطن نماز معتبر است (مانند دقت در تحصیل طهارت، شادابی و صحت وضو، پاکی بدن و لباس و مکان نماز و پاکی از آلودگی‌های زشت اخلاقی بوسیله توبه و پشیمانی، چرا که وضو و نظافت ظاهری باید همراه با صفا و طهارت قلبی و باطنی باشد).
2- رعایت آداب نماز (مانند دقت در انجام واجبات و مستحبات نماز و ارائه صحیح اذکار آن به عنوان ساختار وارکان نماز).
۳- اهتمام به نماز خواندن در مساجد و مشاهد شریفه و اماکن مقدس٫
4- اهتمام به نماز جماعت.
۵- دعوت اعضای خانواده به نماز٫
۶- دعوت دیگران به برپایی نماز، اقامه نماز اشاره به این است که نه تنها خودشان (مقیمین) نماز می‌خوانند بلکه کاری می‌کنند که رابطه محکم با پروردگار همچنان و در همه جا برپا باشد.
۷- اهتمام به بقیه شرایط کمال نماز و مواظبت بر روح و حقیقت و اسرار نماز.
8- تحقق بخشی به محتوای توحیدی نماز در خارج از نماز و زندگی بر اساس آنچه در نماز با خداوند پیمان می بندیم که تنها بنده او باشیم و از او کمک بخواهیم.